projekt Nr 219

Opis projektu

Projekt jest bezpośrednim nawiązaniem do opisującej epokę plejstocenu i prezentowanej w 1999 roku, w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, wystawy pt.: „Zwierzęta Epoki Lodowej”, która została zorganizowana przez Polską Fundację Ochrony Przyrody PRO NATURA oraz Muzeum Przyrodnicze ISiEZ PAN w Krakowie. Po premierowej prezentacji w Krakowie (1998), wystawa odwiedziła szereg instytucji muzealnych w całym kraju, wzbudzając wszędzie sensację i bijąc przez kolejne dwa lata rekordy frekwencyjne. Niezaprzeczalnym atutem wystawy był naturalnej wielkości model mamuta włochatego wykonany przez preparatora Dietera Luksch’a na zlecenie Państwowego Muzeum Zoologicznego w Dreźnie. Rozmiary modelu bazowały na szczątkach tzw. mamuta Adams’a odnalezionych w wiecznej zmarzłoci, w delcie rzeki Leny, w roku 1799.  Kolejnym „mamucim” akcentem wystawy był gipsowy odlew mamuciątka „Dima”, którego doskonale zachowane zmumifikowane ciało znaleziono w czerwcu 1977 roku, w kopalni złota na Syberii nad rzeką Kiriliach.

Niniejszy projekt, będący niejako kontynuacją, czy też uwspółcześnioną o nowe fakty i odkrycia wersją wspomnianej wystawy sprzed lat, zakłada wykonanie trzech realistycznych, zaopatrzonych w sztuczną sierść, naturalnej wielkości, modeli zwierząt plejstoceńskich tj.: mamuta włochatego, nosorożca włochatego i jelenia olbrzymiego. Informacyjnym i merytorycznym dopełnieniem prezentacji będą towarzyszące modelom dwa samonośne standy mieszczące dane faktograficzne opisujące epokę plejstocenu jak również najważniejsze znaleziska z tego okresu, pochodzące z obszaru całego kraju ze szczególnym uwzględnieniem obszaru Mazowsza, takie jak np.: odkryte w latach 1880-81 w Szczęśliwicach szczątki mamuta, nosorożca włochatego, jelenia olbrzymiego; szczątki mamuta odnalezione w trakcie prac ziemnych w kwietniu 1926 roku na terenie Fabryki Broni w Radomiu; odnalezienie niemal kompletnego szkieletu słonia leśnego w trakcie prac ziemnych przy ulicy Leszno w Warszawie w 1962 roku, wydobycie w 1971 roku z dna Wisły w okolicach Warszawy czaszki nosorożca leśnego – jednej spośród 4 okazów na świecie; szczątki mamutów, prażubrów, nosorożców włochatych oraz narzędzia ludzi kultury mikockiej sprzed 80 tys. lat odkryte w 1983 roku w okolicach Zwolenia; szczątki mamuta, nosorożca włochatego, prażubra, renifera sprzed 40 tys. lat odnalezione w trakcie budowy obwodnicy Garwolina w 2006 roku.

Docelowym zamysłem powstałej w ten sposób edukacyjnej wystawy plenerowej, jest jej prezentacja w co najmniej 4 (lub więcej), miastach województwa mazowieckiego, na terenie przestrzeni miejskich lub w obszarze poszczególnych przychylnych projektowi instytucji.  Wspomniana wystawa byłaby eksponowana kolejno w wymienionych wyżej miejscach, w kilkumiesięcznych okresach, przez cały rok 2024, by wraz z jego końcem powrócić do Muzeum im. Jacka Malczewskiego jako jej właściciela i docelowego dysponenta.
Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu wskazuje się również ze zrozumiałych względów jako instytucjonalnego organizatora planowanej wystawy.

Planowana wystawa nie będzie imprezą masową, głównie ze względu na jej plenerowy, otwarty, nieodpłatny i ogólnodostępny charakter, a także z uwagi na rozłożony w czasie wielomiesięczny okres prezentacji. Zgodnie z brzmieniem ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych, a w szczególności treścią Art. 3, pkt 1, nie można za takie uznać wydarzeń/eventów organizowanych w muzeach, placówkach kultury i podobnych obiektach, w szkołach i ich placówkach zarządzających a także ogólnodostępnych, nieodpłatnych imprez rekreacji ruchowej organizowanych na terenach otwartych. Wystawy nie można również traktować w kategoriach jednorazowego, krótkotrwałego eventu lecz każdorazowo będzie to wydarzenie o kilkumiesięcznym okresie udostępnienia i prezentacji. Ewentualna frekwencja oglądających/odwiedzających wystawę będzie więc zmienna i rozłożona w czasie z założenia nie przekraczając ustawowych parametrów jednorazowej liczebności uczestników wydarzenia. W pierwotnym zamyśle prezentacja wystawy ma być więc działaniem towarzyszącym i uzupełniającym do naturalnej frekwencji osób i publiczności odwiedzającej parki, place miejskie i inne ogólnodostępne tereny. Trudno w tym kontekście określić zbiorczą i docelową ilość osób ją odwiedzających na przestrzeni wielu miesięcy i w kilku różnych miejscach prezentacji, ale należy przypuszczać że może się ona zamknąć w liczbie kilku lub kilkunastu tysięcy. Plenerowy charakter ekspozycji  wymusza również eksponowanie obiektów na ogólnodostępnych terenach np.: placów i parków miejskich, dziedzińcach placówek kultury etc., które z definicji i na mocy przepisów budowlanych, pozbawione są barier architektonicznych uniemożliwiających dostępność dla osób niepełnosprawnych.